”Сем камянёў”
Мінск: “Пазітыў-цэнтр”
Пра кнігу:
Таямніцу Сямі Камянёў можа раскрыць толькі адзін — той, каго старажытныя летапісы называюць Дастойным. Хлопец Ясь, які апынуўся ў дзівоснай краіне Эферыі, спрабуе разгадаць схаваную ў вяках загадку крышталёў, каб выратаваць жыццё сваёй сяброўкі і вызваліць Эферыю ад прыгнёту злога самазванца...
Пра аўтара:
Аляксей Шэін — празаік, грамадскі дзеяч, арганізатар і вядоўца курсаў “Моваведа”. Пераможца конкурсу літаратуры нон-фікшн “Экслібрыс” імя Аляксандра Уласава (эсэ “Святыя падпольшчыкі”). Конкурс праводзіўся Саюзам беларускіх пісьменнікаў у 2014 годзе.
“Сем камянёў” — дэбютны раман Аляксея Шэіна.
Сем камянёў
(фрагмент)
***
— Агонь дагарае, — паспрабаваў памяняць тэму Піліп.
— Я схаджу па дровы, — сказаў Гіман і азірнуўся.
— Не варта клопату, сядай.
— Не-не, я схаджу, гэта ж няцяжка, — ён падняўся і рушыў у бок недалёкага ляска.
— Баюся, ён там нічога не знойдзе, — уздыхнуў Піліп і звярнуўся да Рут і Яся: — Моладзь, схадзіце вы па дровы, добра? Зорачка, ты ведаеш, дзе іх збіраць.
Яны падняліся, і Рут павяла Яся ўбок, супрацьлеглы таму, куды пайшоў Гіман. Яны прайшлі праз кустоўе і патрапілі ў невялікі лес, поўны сухастою.
— Дрэвы таксама засыхаюць, — уздыхнула Рут. — Не толькі людзі.
— Ну, людзі ж не засыхаюць, — здзівіўся Ясь.
— Яшчэ як! — Рут азірнулася на яго. — Бачыш, — дзяўчына паказала рукой на шэрыя ствалы, — дрэвы сохнуць без добрай вады. А мы засыхаем, калі ў нас няма надзеі.
Ясь заўважыў, што яе позірк напоўніўся адначасова тугою і адвагай, і яму здалося, што яна сапраўды такая ж яркая і самотная, як зорачка.
— Але немагчыма выдумаць надзею, калі яе і сапраўды няма, — адказаў Ясь.
— Выдумаць самому, вядома, і немагчыма, і неразумна. Надзею дае толькі ён.
— Хто “ён”? — нахмурыўшы бровы, запытаў Ясь. — Пра каго гэта вы ўсе тут зараз гаварылі?
— Ну як — “хто”? Той, каго мы ўсе чакаем, — адказала Рут. — Ну, можа, чакаюць не ўсе... Але я — дакладна. Той, хто вызваліць нас. Той, хто дасць нам Жывую ваду.
— Арыстарх?
— Не, ты што!
— Дык хто тады?
— Які ты смешны, Ясь. Нічога ты не разумееш.
— Не, не разумею.
— Ён — гэта ён... — Рут прамаўчала, задумаўшыся. — Я, праўда, і не ведаю, як табе патлумачыць.
— Зусім ты мяне заблытала, зорач... — ён у час спахапіўся.
Шчокі Рут пачырванелі, яна хуценька развярнулася і пайшла моўчкі збіраць сухія галіны. Ясь таксама замоўк і заняўся працай, у думках кленучы сябе за тое, што незнарок назваў яе тым словам, якім называў яе толькі блізкі чалавек, ейны бацька.
— Ведаеш яшчэ што наконт надзеі? — сказала Рут, урэшце сабраўшы галлё, і вочы яе заблішчэлі. — Надзея трымае нас на шляху.
І яна, не могучы паправіць рукамі пасму валасоў, што ўпала на твар, проста здзьмула яе. Ясь не ўцяміў, што яна хацела сказаць, але ён зразумеў іншае: на Рут, як і на зорку, доўга глядзець нельга — пачынае кружыцца галава.
***
У Міжлессе, найбліжэйшы да сталіцы вялікі горад, прыляцеў паштовы каршун. Ліст, які ён прынёс, быў замацаваны пячаткай самога Вормара — такое адбывалася ўпершыню. Прачытаўшы тэрміновае пасланне, начальнік гарнізона змяніўся ў твары. Тут жа, па трывозе, на гарнізонным пляцы былі сабраныя ўсе жаўнеры.
Начальнік стаяў перад імі, сціснуўшы рукі за спінай, і ноздры яго раздзьмуваліся, што азначала найвышэйшую ступень заклапочанасці.
— Жаўнеры Вормара! Над існаваннем нашай Эферыі і спакоем усяго эферыйскага народа навісла пагроза! Група нягоднікаў і здраднікаў, якім няма месца на нашай зямлі і якіх наш народ ніколі не падтрымае, вырашыла выступіць супраць Сябры Вормара, а значыць — і супраць самой Эферыі!
Гарнізон моўчкі, напружана слухаў.
— Групай кіруе вядомы злачынца Стэфан. У яе ўваходзяць яшчэ некалькі так званых “Захоўнікаў”, а насамрэч — здраднікаў, хаўруснікаў былога Уладара Арыстарха, якія хочуць зноў вярнуцца да сваіх цёплых месцаў у Замку Уладароў. Акрамя таго, у групе змоўнікаў — юнак, які называе сябе “Ясь” (сапраўднае яго імя пакуль не ўдалося ўстанавіць), і, уводзячы народ у зман, сцвярджае, што ён, нібыта, з’явіўся з-за туману, чаго, як вядома, ніяк не можа быць.
Начальнік вытрымаў паўзу і працягнуў:
— Перад вамі, як і перад іншымі жаўнерамі ва ўсіх гарадах Эферыі, Сябрам Вормарам пастаўлена некалькі задачаў. Першая: вышук і захоп усіх удзельнікаў банды Стэфана. Другая: арышт усіх ненадзейных грамадзянаў. Адпаведныя спісы, на ўсякі выпадак, былі падрыхтаваныя ўжо даўно. Так што вашая задача ў гэтым спрашчаецца. Трэці загад: забараняюцца любыя сходы жыхароў Эферыі — і на вуліцах, і ў дамах. Мы мусім сачыць за няўхільным выкананнем гэтага загаду. Усе магчымыя спробы сабрацца — жорстка спыняць. Арышты паводле спісаў пачынаем сёння ж увечары. Ці ўсё зразумела?
— Служым Сябру Вормару! — у адзін голас выгукнулі жаўнеры...
