“Загадкі пушчанскай патапечы”
Мінск: Выдавец Віктар Хурсік
Пра кнігу:
У цэнтры новай кнігі Віктара Патапенкі — аповесць “Загадкі пушчанскай патапечы”. Гэта твор пра незвычайныя прыгоды жыхароў Стаўбцоўшчыны, якія жывуць у забалочаных мясцінах Налібоцкай пушчы, асэнсаванне імі часу і свайго месца ў ім, іх грамадзянскую адказнасць перад мінулым і будучыняй. Кароткія апавяданні і міні-п’еса для дарослых “Гульня з маўклівай праўдай” напісаныя паводле ўспамінаў з часоў службы ў міліцыі.
Пра аўтара:
Віктар Патапенка нарадзіўся ў 1955 годзе ў вёсцы Калодзезкая Касцюковіцкага раёна (пахаваная пасля радыяцыйнай забруджання). З 1974 па 1976 год служыў у войску. У 1982 годзе скончыў факультэт журналістыкі Белдзяржуніверсітэта. Працаваў у рэдакцыях газет “Чырвоная змена”, “Трудовой путь”, “На страже Октября”. З 1986 па 2003 год служыў у органах унутраных спраў, апошнія тры гады з іх — у Камітэце па барацьбе з арганізаванай злачыннасцю і карупцыяй. У 2003-2004 гады — намеснік галоўнага рэдактара штотыднёвіка “Літаратура і мастацтва”. Сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў.
Аўтар публіцыстычнага зборніка “Арганізавана супраць арганізаванай”, зборніка апавяданняў “Я — оперупаўнаважаны...”, беларускага дэтэктыва “Сустрэчная паласа”, кнігі ўспамінаў пра паэта Алеся Пісьмянкова “Шлях бярозамі значаны”, зборніка “Загадкі пушчанскай патапечы”.
Тупіковая сітуацыя
(апавяданне)
Іван Піліпавіч Лічылкін, бухгалтар будаўнічай арганізацыі, сабраў дакументы на прыватызацыю зямлі ў садовай суполцы і прыйшоў у райвыканкам. Каля зямельнага аддзела таўкліся людзі ў чарзе. Лічылкін стаў крайнім. Запытаў у жанчыны:
— Ці ўправімся мы са справамі да абедзеннага перапынку?
Жанчына з жалем паглядзела на яго, спытала:
— А вы што, першы раз тут?
— Пэўна ж, — адказаў Лічылкін, — вось, сабраў неабходныя дакументы...
— Некалі я таксама разлічвала, што хутка адолею гэтую справу… Мела патрэбныя паперы… Але вось ужо сёмы раз сюды завітала. Людзі шэпчуцца ў чарзе, што інспектару трэба даць … ведаеце, што…
— Няўжо?!
Суседка па чарзе не адказала, бо з кабінета паважна выйшаў інспектар зямельнага аддзела. Мужчына ў чорным скамечаным пінжачку з выцвілым чырвона-бурым гальштукам пытаўся ў кожнага наведвальніка пра сутнасць справы, з якою той прыйшоў у райвыканкам, ветліва прасіў некаторых пачакаць, другіх прынесці дадатковыя дакументы, іншых адпраўляў у кабінет начальніка аддзела. Карацей кажучы, інспектар распіхваў наведвальнікаў, каб не мазолілі нікому вочы.
Каля жанчыны, што стаяла перад Лічылкіным, інспектар затрымаўся. Ён прыдзірліва прагледзеў дакументы, шукаючы прычыну, каб адмовіць ёй у прыёме.
— У вас, бачу, праблема. Подпіс старшыні суполкі нейкі ненатуральны. Можа, падроблены?
— Ён сапраўдны, — запэўніла яго жанчына.
— Патрэбна праверыць… Гэта зойме пэўны час…
Кабета нічога не адказала. Яна моўчкі пасунулася да дзвярэй рабочага кабінета чыноўніка, спынілася каля ўваходу. Тым часам інспектар, скасавурыўшыся на жанчыну, узяў дакументы Лічылкіна, запытаўся:
— У вас якія праблемы?
— Здаецца, іх няма, — адказаў Лічылкін і ўсміхнуўся. — Падрыхтаваў патрэбныя дакументы для прыватызацыі.
Чыноўнік крутнуў галавой, таксама ўсміхнуўся, сказаў:
— Вам толькі здаецца, што ў вас сабраны ўсе дакументы. На самай справе гэта толькі пачатак збору папер. У вас, бачу, няма выпіскі з пратакола сходу, на якім прынялі вас у члены садовай суполкі.
— Навошта яна, гэтая выпіска, калі ёсць даведка, што я з’яўляюся членам суполкі? — запярэчыў Лічылкін.
— Трэба пацвердзіць гэты дакумент, — запэўніў яго чыноўнік, — так патрабуе закон.
Лічылкін сумеўся, патэпаў да выхаду.
У час чарговага, восьмага, паходу ў райвыканкам, Іван Піліпавіч, нашпігаваны аўдыёвідэапрыборамі, якія начаплялі яму аператыўныя работнікі міліцыі, зайшоў у кабінет чыноўніка, шчыльна зачыніў за сабой дзверы і, павітаўшыся, працягнуў інспектару папку.
— Нарэшце ўсе дакументы сабраны, — сказаў з палёгкай.
Той прагартаў паперы, заўважыў канверт, з якога выглядвалі амерыканскія “зялёныя”, узрушана сказаў:
— Зараз бачу, што дакументы ў належным парадку.
Праз тыдзень, калі Лічылкін зайшоў у райвыканкам, каб даведацца пра рашэнне, — не сумняваўся, што яно будзе станоўчым, — яго сустрэў ужо іншы інспектар. Чыноўнік здагадаўся, хто ў яго на прыёме, — быў папярэджаны, таму здзекліва ўсміхнуўся, пагартаў паперы ў папцы, сказаў:
— У нас ёсць падазрэнне, што ў час сходу, на якім прымалі вас у члены садовай суполкі, не было кворуму.
— І што цяпер рабіць? — разгублена запытаўся Лічылкін.
— Разуме-е-це… — чыноўнік няспешна ўстаў з-за стала, — я не хачу садзіцца ў турму з-за вашых памылак. Патрэбна трымацца закону, таму будзем вызываць садаводаў, пытацца, хто з іх быў на сходзе, ці галасавалі яны за тое, каб прыняць вас у члены суполкі…
Лічылкін не даслухаў прэтэнзіі чыноўніка. Моўчкі выйшаў з кабінета. Ён проста фізічна адчуў сэнс слоў “тупіковая сітуацыя”, а сябе — яе заложнікам.
